Persy należą do najstarszych ras kotów. Zachwycają nie tylko długą, miękką sierścią, ale też dumnym spojrzeniem i dostojnym chodem. Jaka jest historia rasy? Czy pers dobrze poczuje się w każdym domu? Na czym polega pielęgnacja jego futerka? Chcesz poznać bliżej koty perskie? Przeczytaj ten artykuł.
Historia rasy kotów perskich
Persy to jedna z najstarszych kocich ras. Pochodzą prawdopodobnie ze starożytnej Persji, czyli obecnego Iranu. Sprowadzono je do Europy, a obecnie to Wielką Brytanię uznaje się za ojczyznę tej rasy. Przez stulecia wskutek różnych eksperymentów hodowlanych koty te zmieniły swój wygląd. Badania wykazały, że krzyżowano je z rasami kotów rosyjskich. Jest to bardzo zróżnicowana rasa ze względu na rozmaite wybarwienie sierści.
Jak wygląda kot perski? Poznaj odmiany tej rasy
Rasa wyróżnia się gęstą sierścią dwuwarstwową, złożoną z podszerstka i włosów okrywowych. Porastają one także ogon, nogi, a nawet wyrastają pomiędzy palcami na łapach. Pyszczek persów jest nieco spłaszczony, a nos krótki. Oczy z kolei płytko osadzone. Uszy są krótkie, włochate i szeroko rozstawione.
Koty perskie, ze względu na umaszczenie, dzielimy na:
- persy jednobarwne, np. białe, szare, rude, niebieskie;
- szylkretowe, czyli wielobarwne;
- szynszylowe persy;
- persy srebrzyste cieniowane.
Pers szynszylowy. Czym różni się od innych kotów perskich?
Koty tej rasy mają jasną sierść w kolorze białym lub szarym ze srebrnym połyskiem, a końcówki włosów okrywowych mają ciemne wybarwienie – czarne, brązowe, rzadziej liliowe. Jest to tzw. tipping. Co ciekawe, kolor oczu znakomicie współgra z ich umaszczeniem. Szmaragdowe tęczówki mają jasną obwódkę. Krzyżowanie różnych odmian persów jest często niespodzianką, bo zmienia wybarwienie futra i kolor oczu u kociąt. Podobny do szynszyla jest pers srebrzysty cieniowany. Jednak u tej odmiany kotów ciemne wybarwienie pokrywa 1/3 długości włosów, a jasna sierść jest mniej widoczna.
Kot perski. Puszysty elegant o wyniosłym spojrzeniu
Pers chodzi dostojnie niczym koci książę. Rzuca powłóczyste spojrzenia i jest nieufny wobec gości w domu. Może polubić inne koty i psy, ale także te spokojne i nie robiące hałasu. Lubi głaskanie i krótką zabawę, ale bez szaleństw. Zmęczony chowa się w ustronne miejsce. Lubi wysokie półki, mało dostępne na przykład dla domowych psów. Poza tym to leniwy łakomczuch ze skłonnościami do nadwagi. Dlatego mając persa, musisz kontrolować jego dietę i zachęcać do zabawy i krótkich spacerów po ogrodzie.
Kot perski szynszylowy lubi ciszę i spokój
Te długowłose koty większość dnia spędzają na wylegiwaniu się. Z racji swej bujnej okrywy zostawiają wszędzie fragmenty sierści. Mało miauczą, a z opiekunami porozumiewają się spojrzeniem. Mogą polubić dzieci, ale tylko te spokojne, które wiedzą, że zwierzęta też czują ból i mają swoje emocje. Jeśli w domu jest hałas i bałagan, pers męczy się i chowa w ustronnych miejscach. Najlepiej, aby właściciel kota także był osobą spokojną i rozumiejącą, że jego pupil ma naturę dumnego samotnika. Zamiast długich pieszczot wystarczy mu obecność opiekuna, głaskanie i zabiegi pielęgnujące futro.
Na czym polega pielęgnacja persa?
Pielęgnacja kota perskiego polega na codziennym wyczesywaniu martwych włosów. Używa się do tego specjalnej szczotki, a raz w tygodniu także furminatora. Czesanie zapobiega splątywaniu się włosów, które prowadzi do powstania kołtunów. Persy należy kąpać średnio raz w miesiącu, myjąc sierść i skórę specjalnym szamponem. Po kąpieli wysusz je suszarką do włosów, starannie je rozczesując. Możesz też zawinąć zwierzaka w chłonny ręcznik i ułożyć w fotelu do wyschnięcia. Persa należy żywić wysokowartościową karmą i zapewnić mu dostęp do trawy. Zielone źdźbła ułatwią trawienie i pozbycie się zalegających w jelitach kul włosowych.
Na co chorują rasowe koty?
Koty perskie z racji skróconej głowy z nieco spłaszczoną kufą, mogą mieć problemy z oddychaniem i łzawieniem oczu. Warto przemywać oczy i nosek wacikiem nasączonym wodą utlenioną. Niektóre osobniki mają choroby na podłożu genetycznym. Dlatego biorąc kociaka z hodowli, warto sprawdzić obciążenia jego rodziców. Do takich schorzeń należą nieuleczalne wielotorbielowatość nerek oraz kardimiopatia rozstrzeniowa serca.
Ze względu na swoje usposobienie koty perskie można polecić osobom spokojnym, w tym też seniorom mieszkającym samotnie. Oczywiście pod warunkiem, że wystarczy im czasu i siły do codziennej pielęgnacji pupila.
