Kot rasy ragdoll (ang. „szmaciana lalka”) to kot, który zdobywa coraz więcej miłośników. Jest spokojny, uczuciowy i kochający człowieka, zgodny i delikatny. To posiadacz jedwabistego, półdługiego futerka ze znaczeniami typu syjamskiego oraz hipnotyzujących, szafirowo-niebieskich oczu. Elegancki, o proporcjonalnej budowie, chętny do zabawy i do pieszczot. Wspaniały przyjaciel. Aż trudno uwierzyć, że początki tej rasy były tak kontrowersyjne… głównie za sprawą jej twórczyni i jej zadziwiającej „kampanii promocyjnej” ragdolli.
Ragdoll – co warto wiedzieć o tej rasie?
| Wrażenie ogólne | Proporcjonalny, elegancki i o jedwabistej sierści, ragdoll zachwyca swoją przyjacielską i łagodną naturą |
| Kraj pochodzenia | USA (Kalifornia) |
| Rozmiar | Wysokość do 40 cm |
| Waga | Kotki do 6 kg; kocury do 10 kg |
| Szata | Sierść: średniej długości, gęsta, miękka, jedwabista Maść: różnorodna, z trzema głównymi typami umaszczenia: colorpoint, mitted, bicolor |
| Umaszczenie | Szeroka gama barw i typów, w tym seal point, blue point, chocolate point i inne, z możliwością kombinacji z białymi znaczeniami |
| Długość życia | 12–15 lat |
| Charakter | Ragdoll jest inteligentny, uczuciowy, łagodny, przyjazny i delikatny. Jest to kot towarzyski, który dobrze integruje się z rodziną i innymi zwierzętami domowymi. Z natury jest spokojny, więc dobrze nadaje się dla rodzin z dziećmi |
| Historia rasy | Stworzony w latach 60. w Kalifornii |
Ragdoll – wielkość i proporcje
Ragdoll jest kotem dużym, masywnym, umięśnionym, o grubym kośćcu, lecz eleganckiej sylwetce. Waga ragdolla może wynosić od 4,5 do 10 kg. Jego tułów jest długi, klatka piersiowa szeroka, nogi średniej długości – tylne nieco dłuższe i masywniejsze niż przednie. Ogon jest długi, puszysty, zwężający się ku końcowi. Głowa ma kształt szerokiego, zaokrąglonego trójkąta; jest średnio duża. Uszy proporcjonalne, szerokie u nasady i szeroko rozstawione, lekko nachylone do przodu, z zaokrąglonymi końcami.
Oczy ragdolla są duże, owalne, obowiązkowo o intensywnie niebieskiej barwie. Ten kolor oczu jest charakterystyczny dla wszystkich kotów colourpoint.
Ragdoll – sierść i umaszczenie
Sierść ragdolla jest półdługa do długiej, miękka, jedwabista, bez szczególnych skłonności do filcowania ani intensywnego linienia. Futerko jest dłuższe na piersi, szyi i brzuchu, chociaż nie tworzy wyraźnej „lwiej” kryzy, tak jak to ma miejsce u maine coonów czy kotów norweskich.
Można wyróżnić trzy typy umaszczenia występujące u kotów rasy ragdoll:
- ragdoll w wersji klasyczny point – to umaszczenie typu syjamskiego – jasne futro kontrastujące z ciemniej zabarwionym pyszczkiem, uszami, nogami i ogonem;
- ragdoll mitted – posiada znaczenia point, ale jego cechą charakterystyczną są elementy białe: biały podbródek, białe „rękawiczki” na przednich łapkach i „skarpetki” na tylnych, biały pas biegnący od brody przez brzuch po nasadę ogona oraz opcjonalnie biała kreska na pyszczku;
- ragdoll bicolour – jest to odmiana pośrednia między kotami point a łaciatymi; ciemne znaczenia na pyszczku przecina biała plama w kształcie odwróconej litery V, ponadto brzuch i łapy są białe.
W obrębie każdego z tych typów umaszczenia wyróżniamy odmiany barwne. Organizacja felinologiczna FIFe uznaje następujące kolory znaczeń point u ragdolli:
- seal point (ragdoll z ciemnobrązowymi znaczeniami),
- blue point (ragdoll z niebieskimi znaczeniami),
- chocolate point (czekoladowe znaczenia),
- lilac point (liliowe znaczenia),
- red point (rude znaczenia),
- cream point (kremowe znaczenia),
- tortie point (szylkretowe znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac),
- tabby point (pręgowane znaczenia – w sześciu wariantach: seal, blue, chocolate, lilac, red, cream),
- tortie tabby point (szylkretowe pręgowane znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac).
Ragdoll – mały kot o wielkim charakterze
Pierwsze ragdolle to potomkowie kotki w typie tureckiej angory oraz kota perskiego. W dalszym programie uczestniczyły kolejne persy, a także koty birmańskie. Koty tych dwóch ras są z natury spokojne i łagodne – taki też jest ragdoll. To cichy domator, niezwykle cierpliwy, zgodny, towarzyski. Wady ragdolla są naprawdę trudne do wymieniania.
Legendarna cecha ragdolla, od którego wzięła początek nazwa rasy, to bardzo silne odprężanie się, niemal wiotczenie, w momencie brania na ręce. Należy pamiętać, że to nie oznacza, że ragdoll nie będzie się czuł źle w niewygodnej pozycji. Nie jest zabawką, a jego ogromne pokłady cierpliwości to pozytywna cecha, której jednak nie należy nadużywać. Ragdolle to cudowni kompani spokojnych dzieci, które są nauczone delikatnego obchodzenia się z kotem. Sprawdzają się również jako koty terapeuci czy zwierzęta towarzyszące osób starszych. Niezwykle rzadko drapią czy gryzą.
Spokojna osobowość nie oznacza, że kot nie potrzebuje ruchu i zabawy. Ragdoll kocha się bawić, chociaż trzeba przyznać, że większość kotów tej rasy to zwierzęta „parterowe”, preferujące zabawy z piłeczką czy wędką na podłodze, a nie wspinaczki (nie należy tego jednak traktować jako reguły). Ragdolle są też ciekawskie – uczestniczą w życiu domowników, sprawdzają przyniesione zakupy, ciekawią je rozmaite czynności, które stanowią „coś nowego” w rozkładzie dnia.
Ragdoll to kot o delikatnym, melodyjnym głosie, ale nawet on potrafi domagać się owym głosem tego, czego pragnie. Niektóre ragdolle bardzo pragną pieszczot i czułości. Nie są natarczywe, ale mają potrzebę bliskości. Wiele zależy oczywiście od charakteru konkretnego kota.
Ragdolle dobrze czują się w towarzystwie innych kotów oraz psów. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że bardzo wylewne i energiczne psy mogą na dłuższą metę stać się męczącymi towarzyszami tego spokojnego kota.
Ragdoll – żywienie i opieka
Ragdoll to kot o pięknej, długiej sierści, która jednak nie wymaga szeroko zakrojonych zabiegów pielęgnacyjnych. Gładkość i jedwabistość futerka zawdzięcza delikatnym włosom okrywowym oraz typowemu dla rasy podszerstkowi. Podszerstek ragdolla nie jest zbyt gęsty. Jest miękki, nie wełnisty. Sierść tego typu nie wykazuje szczególnych tendencji do filcowania się, dlatego ragdoll nie wymaga codziennego szczotkowania. Wystarczy przeczesanie futerka grzebieniem oraz szczotką pudlówką średnio raz w tygodniu. Jedynie w czasie linienia warto to robić częściej, aby zapobiec połykaniu kul włosowych przez kota podczas toalety.
Furminator, czyli zgrzebło do wyczesywania martwego podszerstka, rzadko jest potrzebny ragdollom. Bardziej przyda się podwójny grzebień stalowy – strona z gęstymi ząbkami posłuży do wyczesywania martwych włosów, a ta z rzadszym rozstawem – do rozczesywania splątanej sierści. Bez względu na to, jaki zestaw narzędzi pielęgnacyjnych posiadasz, pamiętaj, że najlepiej przyzwyczajać kota do czesania jak najwcześniej. Większa jest wówczas szansa, że kot będzie traktował zabiegi pielęgnacyjne jako coś przyjemnego.
Żywienie ragdolla nie odbiega od zasad przyjętych w żywieniu kotów w ogóle. Jako kot duży może wymagać większej porcji dziennej niż koty mniejszych ras. Sprawdź, jaka ilość jest zalecana przez producenta karmy. Najlepszą dietą dla ragdolla jest ta oparta na jakościowej, wysokomięsnej karmie lub dieta BARF. Dzienną porcję karmy podziel na możliwie wiele mniejszych posiłków.
Ragdoll – potencjalne problemy zdrowotne
Ragdoll to dość nowa rasa, która nie posiada jeszcze bardzo bogatej bazy genetycznej. Większość przedstawicieli tej rasy wywodzi swój rodowód od kotów z hodowli Ann Baker. Obecność kotów perskich i birmańskich w programach hodowlanych wzbogaciła naturalnie pulę genetyczną, ale nie jest ona jeszcze w pełni zadowalająca. Problemem stojącym przed hodowcami jest to, że ragdolli nie można krzyżować obecnie z przedstawicielami innych ras.
Ta dosyć uboga pula genetyczna przekłada się na nieco większą niż u innych kotów podatność na określone schorzenia. Nie oznacza to, że należy się obawiać, że zakupiony kociak będzie miał w przyszłości problemy zdrowotne związane z bagażem genetycznym. Przeciętna długość życia ragdolla nie odbiega od średniej dla innych kotów. Zwracaj jednak uwagę na pewne symptomy stanowiące sygnały alarmowe.
Ragdoll może być podatny na chorobę serca zwaną kardiomiopatią przerostową. Polega ona na patologicznym pogrubieniu ściany komory serca. Choroba może skutkować u kota niewydolnością krążenia czy tworzeniem się zakrzepów. Do jej symptomów należą szybkie męczenie się połączone z zianiem, zwiększona częstotliwość oddechów, duszności, omdlenia. Jedyną metodą walki z częstotliwością występowania choroby jest wykluczanie chorych kotów z programów hodowlanych – co też hodowcy czynią.
Kardiomiopatia nie ujawnia się u kota od razu. Rozwija się po cichu, a jej pierwsze objawy mogą wystąpić nawet po drugim roku życia. Pamiętaj, aby profilaktycznie poddać ragdolla badaniu kardiologicznemu.
Ragdoll może mieć także predyspozycje do wystąpienia chorób układu moczowego, np. kamicy pęcherza. Najlepszą profilaktyką tych chorób jest odpowiednia dieta, która zapobiegnie powstawaniu kamieni, a także utrzymanie właściwego nawodnienia organizmu (zachęcanie do picia poprzez fontanny, miski w różnych miejscach domu itp. oraz dieta oparta na karmie mokrej) oraz regularne badania kontrolne (badanie krwi, moczu, w razie potrzeby USG).
Kolejną grupą chorób, na które mogą być narażone ragdolle, są choroby przyzębia, m.in. eozynofilowe zapalenie dziąseł, wywołujące owrzodzenie dziąseł oraz warg i języka. Predyspozycje do powstawania kamienia nazębnego są u kotów bardziej osobnicze. Jeśli jednak zauważysz taką tendencję u swojego kota, zadbaj szczególnie o higienę jamy ustnej. Specjalną pastą lub żelem do mycia kocich zębów przecieraj regularnie zęby przy pomocy gazika lub szczoteczki do zębów dla zwierząt (całkiem wygodna jest gumowa szczoteczka nakładana na palec).
Na koniec należy wspomnieć o mukopolisacharydozie – chorobie o podłożu genetycznym, która atakuje stawy i skutkuje problemami z poruszaniem się, ale także zmętnieniem rogówki oka. W Polsce ta choroba jest rzadka, choć zawsze warto upewnić się, czy kupowane kocię jest zdrowe. Chorobę wykrywa test genetyczny, o którego wynik warto spytać hodowcę. Mukopolisacharydoza występuje jednak głównie u ragdolli, które mają w rodowodzie przodka z hodowli australijskich.
Ragdoll – cena kociaka
Koty rasowe ragdoll kosztują przeciętnie od 2000 do 4000 zł. Wiele zależy od renomy danej hodowli, prestiżu rodziców kociąt, odmiany barwnej. Kocięta nabywane z zamiarem hodowlanym są droższe niż te – wybierane najczęściej – „na kolanka”, czyli wykastrowane i wyłącznie w charakterze domowych pupili.
Ragdoll jest dość nową rasą, w Polsce obecną od niecałych 20 lat. Zdobywa jednak coraz większą popularność z racji wyglądu i wspaniałego charakteru. To idealny kot rodzinny – pamiętaj jednak, że jest uczuciowy i delikatny. Powinien być otoczony troską i uwagą – choć oczywiście poczeka na ciebie cierpliwe do momentu powrotu z pracy do domu!
Ragdoll – galeria
Ragdoll – skąd pochodzi?
Twórczynią rasy ragdoll była pochodząca z Kalifornii Ann Baker – hodowczyni kotów perskich, która w 1963 r. eksperymentalnie skrzyżowała jednego ze swych kocurów z długowłosą, białą kotką należącą do sąsiadów. Urodziły się kocięta, które z czasem zaczęły nabierać cech typowych dla dzisiejszych ragdolli. Białe futerko stawało się ciemniejsze na pyszczku, głowie, łapach i ogonie (ragdolle, podobnie jak koty syjamskie i inne colourpointy, rodzą się białe), a błękitne oczy nabrały głębszej, szafirowej barwy.
Ann Baker wiedziała, że stworzyła nową rasę. Jednak sama uroda kociąt nie wystarczała jej. Aby zainteresować ludzi tymi pięknymi kotami, stworzyła im niezwykłą historię oraz przypisała mnóstwo niespotykanych cech, takich jak odporność na ból, wyższa temperatura ciała niż u innych kotów czy większa odporność na choroby zakaźne.
Historia powstania ragdolla według Ann Baker miała przedstawiać się następująco: kotka Josephine, matka pierwszych ragdolli, miała w ostatniej fazie ciąży ulec wypadkowi samochodowemu. Poród rozpoczął się na miejscu zdarzenia, a kocięta, które przyszły na świat, wiotczały w rękach w momencie podnoszenia. Później okazały się odporne na ból i strach, a jednocześnie niezwykle wrażliwe, potrzebujące ochrony niczym małe dziecko – nawet w wieku dorosłym. Josephine przeżyła, odchowała kocięta, a później urodziła kolejne… z podobnymi cechami.
Historia ta brzmi dziś niewiarygodnie, ale w swoim czasie wywarła wrażenie. Dali się na nią nabrać nawet niektórzy eksperci, dlatego opowieść została przytoczona – całkiem na poważnie – w niektórych starszych książkach felinologicznych.
Ann Baker osiągnęła to, co chciała. Wzbudziła zainteresowanie nową rasą, a co więcej – trafiła w idealny moment, gdy w USA popularność zaczęły zyskiwać persy himalajskie i koty birmańskie, czyli wszelkie koty długowłose z syjamskimi znaczeniami. Ten specyficzny rodzaj promocji miał też jednak swoją ciemną stronę – ragdoll przez lata wzbudzał kontrowersje wśród hodowców i długo nie był uznawany przez organizacje felinologiczne.
Dziś te opowieści nie są brane na poważnie, a prawdą jest jedynie to, że część ragdolli faktycznie robi się bezwładna podczas brania na ręce. Są to też koty bardzo uczuciowe i spokojne, ale z pewnością prawidłowo reagują na wszelkie bodźce z otoczenia. Nie potrzebują ekscentrycznego PR-u – ich uroda sama w sobie zachęca do bliższego przyjrzenia się rasie.
Ragdolle trafiły na Wyspy Brytyjskie w 1981 r. (w 1990 r. ragdoll uzyskał tam status odrębnej rasy). Stamtąd przybyły do Europy kontynentalnej. FIFe, do której należą czołowe kluby europejskie, wpisała ragdolla do swych rejestrów w 1992 r. W Polsce pierwsze koty tej rasy pojawiły się jednak dopiero w 2001 r.
